Narodowe Święto Niepodległości 11tego listopada

Nov 11, 2014 by Author

Narodowe Święto Niepodległości

Dzień 11 listopada celebrowany był jako święto upamiętniające odzyskanie niepodległości od roku 1920, jednak obchody te byly nieoficjalne i zaangażowani w nie byli głwónie wojskowi. W II Rzeczpospolitej w dniu tym zawsze odbywały się defilady wojskowe, msze święte w intencji ojczyzny, uroczystości na szczeblu państwowym i ceremonie wręczania orderów Virtuti Militari w Belwederze. We wspomnianym roku 1920 dzień 11 listopada uświetniono przyznając Józefowi Piłsudskiemu stopień marszałka.

Po przewrocie majowym obchody kolejnych rocznic były uroczystościami ściśle wojskowymi, tym niemniej już 8 listopada 1926 roku Piłsudski jako premier wydał okólnik ustanawiający ten dzień wolnym od pracy dla urzędników państwowych. Odtąd w tym dniu na placu Saskim w Warszawie Piłsudski dokonywał przeglądu pododdziałów, a następnie odbierał defiladę (po raz ostatni w 1934 roku). W 1928 roku plac Saski w stolicy nazwano placem marszałka Józefa Piłsudskiego, a cztery lata później Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego uznało ten dzień za wolny od nauki. 11 listopada 1932 odsłonięto Pomnik Lotnika w Warszawie[potrzebne źródło]. Rangę święta państwowego nadano temu świętu dopiero ustawą z 23 kwietnia 1937 roku, czyli prawie 20 lat po odzyskaniu niepodległości. Święto miało wiązać zakończenie I wojny światowej, odzyskanie niepodległości oraz upamiętniać Józefa Piłsudskiego. Święto zaprojektowano też jako przeciwwagę dla innych świąt obchodzonych uroczyście przez opozycję. Do czasu wybuchu II wojny światowej obchody państwowe odbyły się tylko dwa razy – w roku 1937 i 1938. W roku 1937 święto wykorzystano do zorganizowania zbiórki na dozbrojenie armii, a uświetniono je odsłonięciem pomnika Józefa Sowińskiego.

Podczas okupacji hitlerowskiej w latach 1939–1944 oficjalne lub jawne świętowanie, podobnie jak i każde inne przejawy polskości, było niemożliwe.

W 1945 roku ustanowiono Narodowe Święto Odrodzenia Polski, obchodzone 22 lipca, w rocznicę ogłoszenia Manifestu PKWN (1944); zniesiono jednocześnie obchodzone 11 listopada Święto Niepodległości. W PRL wielokrotnie organizowane w całym kraju przez opozycję manifestacje patriotyczne z okazji 11 listopada były w okresie stalinowskim i po wprowadzeniu stanu wojennego tłumione przez oddziały ZOMO, a ich uczestnicy aresztowani przez Służbę Bezpieczeństwa[5].

Święto obchodzone 11 listopada zostało przywrócone przez Sejm PRL-u IX kadencji ustawą z 15 lutego 1989, lecz pod nieco zmienioną nazwą: Narodowe Święto Niepodległości.

Dzień ten jest dniem wolnym od pracy. Główne obchody, z udziałem najwyższych władz państwowych, odbywają się w Warszawie na placu marsz. Józefa Piłsudskiego, przed Grobem Nieznanego Żołnierza. Pomniejsze formy obchodów to: Bieg Niepodległości w Warszawie, angażujący dziesiątki tysięcy uczestników, w tym wielu celebrytów i polityków, wykłady historyczne, koncerty patriotyczne czy parady głównymi ulicami miast[

Zrodlo:WikiPedia